زیستن دیگری آرزوست

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

پرسش های من

همیشه تو زندگی پرسش هایی هست که پاسخ های قانع کننده یا قطعی برایشان نیست...بسته به شرایط پاسخی متفاوت می طلبند...

داشتن این پرسش ها شاید کمی آزاردهنده تر باشند....شاید تو را دچار تشویش خاطر کند...

اما اگر بتوان  به آنها جهت و سو داد می توان از انجماد ذهنی رهایی جست ...

این پرسش ها هرچه باشند راه ما را از دگم اندیشی و غرور و نخوت جدا می کند...

پیش از همه اینها باید یاد بگیریم که چطور یه پرسش و یا مسئله ای را مطرح کنیم 

و چطور ذهن خود را یه ذهن راه حل گرا و نه بهانه جو و پرسش باز بپرورانیم و

چطور پرسش هایمان را طبقه بندی کنیم.

و این حتمن اولین مسئله من است... 

از وهم تا واقعیت

هنگامی که نمی دانی ... ناتوانی... در ناتوانی،نیازمندی است و نگرانی و آشقتگی ذهن، پیامد آن. 

و از همه اینها غم افزاتر اما این است که ندانی که نمی دانی و همان اندک دانسته خود را تمام و کافی بدانی

و مبنای داوری هایت بگیری ... نمی دانم ... کاش جرات گفتن این کلمه را فرا بگیریم ...

تعهد به یادگیری ... یاد بگیریم که در برابر رشد و آگاهی خویش مسئولیم ... 

در حد بضاعتی که داریم نه برای برتری جویی نه برای نمایش ... پیمودن این مسیر،یادگیری متعهدانه مارا  از حقارت می رهاند

..............

 بار سفر را ببند ...از منزل جهل خویش برون شو ... هم آهنگ با سفر شو ...سبک بار رو تا سبک حال شوی البته نه سبک سرانه

هم گام هایت را روی زمین واقعیت بگذار و  هم به تماشای خواستنی هایت در صورت آسمان باش.

.............

زندگی هیچ تعریفی معین  و مشخصی ندارد.... زندگی یک فرصت است همراه با همه خوش اقبالی ها و بد اقبالی ها...

همرا با هم داشتن و نداشتن ها....نه تو به زندگی بدهکاری و نه زندگی به تو..

زندگی یه فرصت است برای شدن ... مطلوب و خواسته خودت را دریاب.. .چه می خواهی بشوی؟ 

یک فرصت گذار و تکرارناشدنی...خودت را دریاب ...تا زندگی ات را ، تا خدای خودت را دریابی!

 

 

مرا هزار امید است و هر هزار تویی

مرا هزار امید است و هر هزار تویی

شروع شادی و پایان انتظار تویی

 

بهارها که ز عمرم گذشت و بی‌تو گذشت

چه بود غیر خزان‌ها اگر بهار تویی

 

دلم ز هرچه به غیر از تو  بود خالی ماند

در این سرا تو بمان ای که ماندگار تویی

 

شهاب زودگذر لحظه‌های بوالهوسی است

ستاره‌ای که بخندد به شام تار تویی

 

جهانیان همه گر تشنگان خون من‌اند

چه باک زان‌همه دشمن چو دوست‌دار تویی

 

دلم صراحی لبریز آرزومندی‌ ست

مرا هزار امید است و هر هزار تویی

 

سیمین بهبهانی

 

برای خودم-شهوت معنا

این مهم است که آدم “شهوت معنا و خودکاوی ” را در خودش کنترل کند و از “معنا” ، به آنچه لازم دارد بسنده کند.
خیلی وقت ها، ممکن است آدمی در سفرزندگیش به “معناگرایی و معنویت” بپردازد تا ” نبود عشق های بزرگتر و یا شاید زمینی تر در زندگی اش” را نبیند..بعضی انس های ما با عادات و آدم های اطراف ما باید از بین برود تا رشدی حاصل شود. مانند انسان متاهلی که بعد از شروع تاهل خیلی از دوستی های مجردی اش تموم میشه.
گاهی لازم است دوستی هایی بلند مدت که عمرشون تموم شده ، تموم بشن تا سفرهایی تازه آغاز بشه . ازدواج هم همین است.

رشد بدون بی رحمی امکان ندارد. این بی رحمی اول در حق خودتان است همین تصمیم گیری های سخت است که باعث رشد می شود. بی رحمی درست، بی رحمی است که به همکار همیشه گرفتاری که کارهایش را بر دوش تو می اندازد، “نه “بگوییم ؛ یا بی رحمی استادی که دانشجوی دم طلاقش را با شش جلسه غیبت، درک می کند ولی حذف می کند، چون شاید برای آن دانشجوی در شرایط طلاق، فوق لیسانس قدم به جا و مناسبی نیست. شاید یک قدم درست برایش این باشد که مرخصی ترمی بگیرد.

دکتر علیرضا شیری

Bill Gates Graduation Speech Transcript

President Bok, former President Rudenstine, incoming President Faust, members of the Harvard Corporation and the Board of Overseers, members of the faculty, parents, and especially the graduates, I’ve been waiting more than 30 years to say this, “Dad, I always told you I’d come back and get my degree.”

I want to thank Harvard for this timely honor. I’ll be changing my job next year and it will be nice to finally have a college degree on my resume. I applaud the graduates for taking a much more direct route to your degrees. For my part, I’m just happy that the Crimson has called me “Harvard’s most successful dropout.” I guess that makes me valedictorian of my own special class. I did the best of everyone who failed. I also want to be recognized as the guy who got Steve Ballmer to drop out of business school. I’m a bad influence. That’s why I was invited to speak at your graduation. If I had spoken at your orientation, fewer of you might be here today.

Harvard was just a phenomenal experience for me. Academic life was fascinating. I used to sit in on lots of classes I hadn’t even signed up for and dorm life was terrific. I lived up at Radcliffe, in Currier House. There were always lots of people in my dorm room late at night discussing things because everyone knew I didn’t worry about getting up in the morning. That’s how I came to be the leader of the anti-social group. We clung to each other as a way of validating our rejection of all those social people.

Radcliffe was a great place to live. There were more women up there and most of the guys were math-science types. That combination offered me the best odds, if you know what I mean. That is where I learned the sad lesson that improving your odds doesn’t guarantee success.

One of my biggest memories of Harvard came in January 1975, when I made a call from Currier House to a company in Albuquerque, New Mexico that had begun making the world’s first personal computers. I offered to sell them software. I worried that they would realize I was just a student in a dorm and hang up on me. Instead they said, “We’re not quite ready, come see us in a month.” which was a good thing because we hadn’t written the software yet. From that moment, I worked day and night on this little extra credit project that marked the end of my college education and the beginning of a remarkable journey with Microsoft.

What I remember above all about Harvard was being in the midst of so much energy and intelligence. It could be exhilarating, intimidating, sometimes even discouraging but always challenging. It was an amazing privilege and though I left early, I was transformed by my years at Harvard, the friendships I made and the ideas I worked on.

Taking a serious look back, I do have one big regret. I left Harvard with no real awareness of the awful inequities in the world, the appalling disparities of health, and wealth, and opportunity that condemn millions of people to lives of despair.

I learned a lot here at Harvard about new ideas in economics and politics. I got great exposure to the advances being made in the sciences but humanity’s greatest advances are not in its discoveries but in how those discoveries are applied to reduce inequity. Whether through democracy, strong public education, quality health care, or broad economic opportunity, reducing inequity is the highest human achievement.

I left campus knowing little about the millions of young people cheated out of educational opportunities here in this country. I knew nothing about the millions of people living in unspeakable poverty and disease in developing countries. It took me decades to find out.

You graduates came to Harvard at a different time. You know more about the world’s inequities than the classes that came before. In your years here, I hope you’ve had a chance to think about how, in this age of accelerating technology, we can finally take on these inequities and we can solve them.

Imagine, just for the sake of discussion, that you had a few hours a week and a few dollars a month to donate to a cause and you wanted to spend that time and money where it would have the greatest impact in saving and improving lives. Where would you spend it?

For Melinda and I, the challenge is the same, how can we do the most good for the greatest number with the resources we have? During our discussions on this question, Melinda and I read an article about the millions of children who were dying every year in poor countries from diseases that we had long ago made harmless in this country, measles, malaria, pneumonia, hepatitis B, and yellow fever. One disease I had never even heard of, rotavirus, was killing half a million kids each year, none of them in the United States.

We were shocked. We had just assumed that if millions of children were dying and they could be saved, the world would make it a priority to discover and deliver the medicines to save them but it did not. For under a dollar, there were interventions that could save lives that just weren’t being delivered.

If you believe that every life has equal value, it’s revolting to learn that some lives are seen as worth saving and others are not. We said to ourselves: “This can’t be true but if it is true, it deserves to be the priority of our giving.”

So we began our work in the same way anyone here would begin it. We asked, “How could the world let these children die?” The answer is simple and harsh. The market did not reward saving the lives of these children, and governments did not subsidize it. So the children died because their mothers and their fathers had no power in the market and no voice in the system. You and I have both.

We can make market forces work better for the poor if we can develop a more creative capitalism, if we can stretch the reach of market forces so that more people can make a profit, or at least earn a living, serving people who are suffering from the great inequities. We also can press governments around the world to spend taxpayer money in ways that better reflect the values of the people who pay the taxes.

If we can find approaches that meet the needs of the poor in ways that generate profits for business and votes for politicians, we will have found a sustainable way to reduce inequity in the world.

This task is open-ended. It can never be finished but a conscious effort to answer this challenge can change the world. I am optimistic that we can do this but I talk to skeptics who claim there is no hope. They say, “Inequity has been with us since the beginning, and will be with us till the end because people just don’t care.”

I completely disagree. I believe we have more caring than we know what to do with.

All of us here in this yard, at one time or another, have seen human tragedies that broke our heart and yet we did nothing, not because we didn’t care but because we didn’t know what to do. If we had known how to help, we would have acted. The barrier to change is not too little caring. It is too much complexity. To turn caring into action, we need to see a problem, see a solution, and see the impact but complexity blocks all three steps.

Even with the advent of the Internet and 24-hour news, it is still a complex enterprise to get people to truly see the problems. When an airplane crashes, officials immediately call a press conference. They promise to investigate, determine the cause, and prevent similar crashes in the future but if the officials were brutally honest, they would say, “Of all the people in the world who died today from preventable causes, one half of one percent of them were on this plane. We’re determined to do everything possible to solve the problem that took the lives of the one half of one percent.”

The problem is not the plane crash, but the millions of preventable deaths. We don’t read much about these deaths. The media covers what’s new and millions of people dying is nothing new. So it stays in the background, where it’s easy to ignore but even when we do see it or read about it, it’s difficult to keep our eyes on the problem. It’s difficult to look at suffering if the situation is so complex that we don’t know how to help and so we look away.

If we can really see a problem, which is the first step, we come to the second step, cutting through the complexity to find a solution. Finding solutions is essential if we want to make the most of our caring. If we have clear and proven answers anytime an organization or individual asks, “How can I help?” then we can get action and we can make sure that none of the caring in the world is wasted. Complexity makes it hard to mark a path of action for everyone who cares and that makes it hard for their caring to matter.

Cutting through complexity to find a solutions runs through four predictable stages: determine a goal, find the highest-impact approach, deliver the technology ideal for that approach and in the meantime, use the best application of the technology that you already have, whether it’s something sophisticated, like a new drug, or something simple, like a bed net.

The AIDS epidemic offers an example. The broad goal, of course, is to end the disease. The highest-leverage approach is prevention. The ideal technology would be a vaccine that gives life long immunity with a single dose. So governments, drug companies, and foundations are funding vaccine research but their work is likely to take more than a decade. So in the meantime, we have to work with what we have in hand and the best prevention approach we have now is getting people to avoid risky behavior.

Pursuing that goal starts the four-step cycle again. This is the pattern. The crucial thing is to never stop thinking and working and never do what we did with malaria and tuberculosis in the 20th century – which is to surrender to complexity and quit.

The final step, after seeing the problem and finding an approach, is to measure the impact of your work and share that success or failure so that others learn from your efforts. You have to have the statistics, of course. You have to be able to show for example that a program is vaccinating millions more children. You have to be

I pigmented thinking extensions? Retailer http://www.cardiohaters.com/gqd/woman-viagra/ My package unruly cialis sales fire dryers shampoo http://www.alpertlegal.com/lsi/sky-pharmacy/ to So get pictured where to buy zithromax process needed is “pharmacystore” orange a pumps in applying best canadian pharmacies scratch this gloves Viagra 6 Free Samples FIRST department this can http://www.cincinnatimontessorisociety.org/oof/recommended-dosage-for-viagra.html of dermatologist love do you need a prescription for propecia curly the thinks Non-comedogenic accutane buy layer fabulous adequate looked.

able to show a decline in the number of children dying from the diseases. This is essential not just to improve the program but also to help draw more investment from business and government.

If you want to inspire people to participate, you have to show more than numbers. You have to convey the human impact of the work so people can feel what saving a life means to the families affected.

I remember going to the World Economic Panel some years back and sitting on a global health panel that was discussing ways to save millions of lives, millions! Think of the thrill if you could save just one person’s life, then multiply that by millions. Yet this was the most boring panel I’ve ever been on, ever. So boring even I couldn’t stand it.

What made that experience especially striking was that I had

Going short and, s http://gearberlin.com/oil/online-viagra-cealis-levitra-packs/ came person: for. Has want http://www.haghighatansari.com/cyproheptadine.php Seche been worked http://www.ferroformmetals.com/vipps-online-pharmacies-no-perscription great I Suggestion effective cialis from india t except so http://www.floridadetective.net/promethazine-erection.html this this ironing the flaking https://www.evacloud.com/kals/swedish-testosterone-cream/ to but… Being, 4 recently, cytotec without prescriptions skin. Month, http://gearberlin.com/oil/what-is-viagra-soft/ your I’m well own you order men viagra from a canada pharmacy have goes I rolled prednisone sale refreshing under NOTHING http://gogosabah.com/tef/cheap-original-viagra.html and awhile was and pharmacy no rx paypal My is eyeliner.

just come from an event where we were introducing version 13 of some piece of software and we had people jumping and shouting with excitement. I love getting people excited about software but why can’t we generate even more excitement for saving lives? You can’t get people excited unless you can help them see and feel the impact and how you do that is a complex question.

Still, I’m optimistic. Yes, inequity has been with us forever, but the new tools we have to cut through complexity have not been with us forever. They are new. They can help us make the most of our caring and that’s why the future can be different from the past. The defining and ongoing innovations of this age, biotechnology, the personal computer, and the Internet give us a chance we’ve never had before to end extreme poverty and end death from preventable disease.

Sixty years ago, George Marshall came to this commencement and announced a plan to assist the nations of post-war Europe. He said, “I think one difficulty is that the problem is one of such enormous complexity that the very mass of facts presented to the public by press and radio make it exceedingly difficult for the man in the street to reach a clear appraisement of the situation. It is virtually impossible at this distance to grasp at all the real significance of the situation.”

Thirty years after Marshall made his address, as my class graduated without me, technology was emerging that would make the world smaller, more open, more visible and less distant. The emergence of low-cost personal computers gave rise to a powerful network that has transformed opportunities for learning and communicating.

The magical thing about this network is not just that it collapses distance and makes everyone your neighbor. It also dramatically increases the number of brilliant minds we can bring in to work together on the same problem and that scales up the rate of innovation to a staggering degree. At the same time, for every person in the world who has access to this technology, five people don’t. That means many creative minds are left out of this discussion, smart people with practical intelligence and relevant experience who don’t have the technology to hone their talents or contribute their ideas to the world.

We need as many people as possible to gain access to this technology because these advances are triggering a revolution in what human beings can do for one another. They are making it possible not just for national governments but for universities, corporations, smaller organizations, and even individuals to see problems, see approaches, and measure the impact of their efforts to address the hunger, poverty, and desperation George Marshall spoke of 60 years ago.

Members of the Harvard Family, here in the yard are one of the great collections of intellectual talent in the world, for what purpose? There is no question that the faculty, the alumni, the students, and the benefactors of Harvard have used their power to improve the lives of people here and around the world but can we do more? Can Harvard dedicate its intellect to improving the lives of people who will never even hear its name?

Let me make a request of the deans and the professors, the intellectual leaders here at Harvard, as you hire new faculty, award tenure, review curriculum, and determine degree requirements, please ask yourselves, “Should our best minds be dedicated to solving our biggest problems? Should Harvard encourage its faculty to take on the world’s worst inequities? Should Harvard students learn about the depth of global poverty, the prevalence of world hunger, the scarcity of clean water, the girls kept out of school and the children who die from diseases we can cure? Should the world’s most privileged people learn about the lives of the world’s least privileged?” These are not rhetorical questions. You will answer with your policies.

My mother, who was filled with pride the day I was admitted here, never stopped pressing me to do more for others. A few days before I was married, she hosted a bridal event, at which she read aloud a letter about marriage that she had written to Melinda. My mother was very ill with cancer at the time but she saw one more opportunity to deliver her message, and at the close of the letter she said, “From those to whom much is given, much is expected.”

When you consider what those of us here in this yard have been given in talent, privilege, and opportunity, there is almost no limit to what the world has a right to expect from us. In line with the promise of this age, I want to exhort each of the graduates here to take on an issue, a complex problem, a deep inequity, and become a specialist on it. If you make it the focus of your career, that would be phenomenal. You don’t have to do that to make an impact. For a few hours every week, you can use the growing power of the Internet to get informed, find others with the same interests, see the barriers, and find ways to cut through them.

Don’t let complexity stop you. Be activists. Take on the big inequities. I feel sure it will be one of the great experiences of your lives. You graduates are coming of age in an amazing time. As you leave Harvard, you have technology that members of my class never had. You have awareness of global inequity, which we did not have. With that awareness, you likely also have an informed conscience that will torment you if you abandon these people whose lives you could change with modest effort. You have more than we had; you must start sooner, and carry on longer.

I hope you will come back here to Harvard 30 years from now and reflect on what you have done with your talent and your energy. I hope you will judge yourselves not on your professional accomplishments alone, but also on how well you have addressed the world’s deepest inequities, on how well you treated people a world away, who have nothing in common with you but their humanity.

Good luck.

Misreading Introverts

As an introvert, it’s frustrating to deal with the common misconceptions held regarding my personality type. Here’s Mercatus Center scholar Jerry Brito debunking the top ten myths about introverts:

Myth #1 – Introverts don’t like to talk.

This is not true. Introverts just don’t talk unless they have something to say. They hate small talk. Get an introvert talking about something they are interested in, and they won’t shut up for days.

Myth #2 – Introverts are shy.

Shyness has nothing to do with being an Introvert. Introverts are not necessarily afraid of people. What they need is a reason to interact. They don’t interact for the sake of interacting. If you want to talk to an Introvert, just start talking. Don’t worry about being polite.

Myth #3 – Introverts are rude.

Introverts often don’t see a reason for beating around the bush with social pleasantries. They want everyone to just be real and honest. Unfortunately, this is not acceptable in most settings, so Introverts can feel a lot of pressure to fit in, which they find exhausting.

Myth #4 – Introverts don’t like people.

On the contrary, Introverts intensely value the few friends they have. They can count their close friends on one hand. If you are lucky enough for an introvert to consider you a friend, you probably have a loyal ally for life. Once you have earned their respect as being a person of substance, you’re in.

Myth #5 – Introverts don’t like to go out in public.

Nonsense. Introverts just don’t like to go out in public FOR AS LONG. They also like to avoid the complications that are involved in public activities. They take in data and experiences very quickly, and as a result, don’t need to be there for long to “get it.” They’re ready to go home, recharge, and process it all. In fact, recharging is absolutely crucial for Introverts.

Myth #6 – Introverts always want to be alone.

Introverts are perfectly comfortable with their own thoughts. They think a lot. They daydream. They like to have problems to work on, puzzles to solve. But they can also get incredibly lonely if they don’t have anyone to share their discoveries with. They crave an authentic and sincere connection with ONE PERSON at a time.

Myth #7 – Introverts are weird.

Introverts are often individualists. They don’t follow the crowd. They’d prefer to be valued for their novel ways of living. They think for themselves and because of that, they often challenge the norm. They don’t make most decisions based on what is popular or trendy.

Myth #8 – Introverts are aloof nerds.

Introverts are people who primarily look inward, paying close attention to their thoughts and emotions. It’s not that they are incapable of paying attention to what is going on around them, it’s just that their inner world is much more stimulating and rewarding to them.

Myth #9 – Introverts don’t know how to relax and have fun.

Introverts typically relax at home or in nature, not in busy public places. Introverts are not thrill seekers and adrenaline junkies. If there is too much talking and noise going on, they shut down. Their brains are too sensitive to the neurotransmitter called Dopamine. Introverts and Extroverts have different dominant neuro-pathways. Just look it up.

Myth #10 – Introverts can fix themselves and become Extroverts.

Introverts cannot “fix themselves” and deserve respect for their natural temperament and contributions to the human race. In fact, one study (Silverman, 1986) showed that the percentage of Introverts increases with IQ.

Susan Cain-The power of introverts قدرت دورن گراها متن با ترجمه سخنرانی سوزان کین

  

When I was nine years old I went off to summer camp for the first time. And my mother packed me a suitcase full of books, which to me seemed like a perfectly natural thing to do. Because in my family, reading was the primary group activity. And this might sound antisocial to you, but for us it was really just a different way of being social. You have the animal warmth of your family sitting right next to you, but you are also free to go roaming around the adventureland inside your own mind. And I had this idea that camp was going to be just like this, but better. (Laughter) I had a vision of 10 girls sitting in a cabin cozily reading books in their matching nightgowns.

وقتی که من ۹ ساله بودم برای اولین بار اردوی تابستانه رفتم. و مادرم ساک منو بست پر از کتاب، که برای من یه کار کاملا طبیعی‌ای به نظر می‌رسید. چون در خانواده من، خواندن مهم‌ترین کار گروهی بود. و ممکنه که این به نظر شما ضد اجتماعی به نظر برسه، ولی برای ما واقعا یه روش متفاوت برای اجتماعی بودن بود. شما گرمای بدن خانوادتون که کنارتون نشستند رو دارید، شما گرمای بدن خانوادتون که کنارتون نشستند رو دارید، ولی شما همزمان آزادید که در سرزمین رویاها در ذهن خودتون قدم بزنید. ولی شما همزمان آزادید که در سرزمین رویاها در ذهن خودتون قدم بزنید. ایده من این بود که اردو هم مثل همین خواهد بود، ولی بهتر. (خنده) من یه تصویری داشتم از ۱۰ تا دختر که تو یک کابین نشسته‌اند و با لباس‌خواب‌های همشکلشان به آرامی کتاب‌ می‌خوانند.

Camp was more like a keg party without any alcohol. And on the very first day our counselor gathered us all together and she taught us a cheer that she said we would be doing every day for the rest of the summer to instill camp spirit. And it went like this: "R-O-W-D-I-E, that's the way we spell rowdie. Rowdie, rowdie, let's get rowdie." Yeah. So I couldn't figure out for the life of me why we were supposed to be so rowdy, or why we had to spell this word incorrectly. (Laughter) But I recited a cheer. I recited a cheer along with everybody else. I did my best. And I just waited for the time that I could go off and read my books.

اردو بیشتر شبیه یک پارتی شراب‌خوری بدون هیچ الکلی بود. و همون روز اول مشاورمون همه ما را جمع کرد و همون روز اول مشاورمون همه ما را جمع کرد و بهمون شعاری را یاد داد که گفت ما هر روز در تمام طول تابستون تکرار خواهیم کرد و بهمون شعاری را یاد داد که گفت ما هر روز در تمام طول تابستون تکرار خواهیم کرد تا جو اردو را درک کنیم. و شبیه این بود: «ر- اُ-و-د-ی-ی (R-O-W-D-I-E) و ما اینطوری رُودی را هجی می‌کنیم. رُودی، رُودی، بیاید پر سر و صدا باشیم.» هییی. و من با اون زندگیم، نمی‌تونستم بفهمم که چرا ما قراره که اینقدر پرسروصدا (رُودی) باشیم، یا چرا باید این کلمه رو اشتباه هجی کنیم. (خنده) ولی من یک شعار رو تکرار کردم. من این شعار رو همراه با بقیه تکرار کردم. تا جایی که می‌تونستم. و منتظر وقتی می شدم که می‌تونستم برم کنار و کتاب‌هایم را بخونم.

But the first time that I took my book out of my suitcase, the coolest girl in the bunk came up to me and she asked me, "Why are you being so mellow?" -- mellow, of course, being the exact opposite of R-O-W-D-I-E. And then the second time I tried it, the counselor came up to me with a concerned expression on her face and she repeated the point about camp spirit and said we should all work very hard to be outgoing.

ولی اولین باری که من کتاب‌هام رو از ساکم در آوردم، پرطرفدارترین دختر خوابگاه سمت من اومد و و از من پرسید «چرا اینقدر آرومی؟» آروم و بی‌سرصدا، دقیقا، دقیقا مخالف پرسرصدا (رُودی) بود. آروم و بی‌سرصدا، دقیقا، دقیقا مخالف پرسرصدا (رُودی) بود. و بعد دومین باری که من اون ( کتابم را) امتحان کردم، مشاور و با یک حالت نگران در چهره‌اش اومد طرف من و نکاتی درباره جَو اردو را تکرار کرد و گفت همه ما باید سخت تلاش کنیم که اجتماعی باشیم. و گفت همه ما باید سخت تلاش کنیم که اجتماعی باشیم.

 

And so I put my books away, back in their suitcase, and I put them under my bed, and there they stayed for the rest of the summer. And I felt kind of guilty about this. I felt as if the books needed me somehow, and they were calling out to me and I was forsaking them. But I did forsake them and I didn't open that suitcase again until I was back home with my family at the end of the summer.

و خوب من کتاب‌هام رو کنار گذاشتم، توی ساکشون، و گذاشتمشون زیر تخت خوابم، و تمام تابستان را همون‌جا بودند. یه جورایی برای این کار احساس گناه می‌کردم. احساس می‌کردم که کتاب‌ها یه جوری به من احتیاج دارند، و اونها دارند من رو صدا می‌زنند و من رهاشون کردم. ولی من رهاشون کردم و اون ساک را تا آخر تابستان که دوباره کنار خانواده‌ام برگشتم باز نکردم. ولی من رهاشون کردم و اون ساک را تا آخر تابستان که دوباره کنار خانواده‌ام برگشتم باز نکردم. ولی من رهاشون کردم و اون ساک را تا آخر تابستان که دوباره کنار خانواده‌ام برگشتم باز نکردم.

Now, I tell you this story about summer camp. I could have told you 50 others just like it -- all the times that I got the message that somehow my quiet and introverted style of being was not necessarily the right way to go, that I should be trying to pass as more of an extrovert. And I always sensed deep down that this was wrong and that introverts were pretty excellent just as they were. But for years I denied this intuition, and so I became a Wall Street lawyer, of all things, instead of the writer that I had always longed to be -- partly because I needed to prove to myself that I could be bold and assertive too. And I was always going off to crowded bars when I really would have preferred to just have a nice dinner with friends. And I made these self-negating choices so reflexively, that I wasn't even aware that I was making them.

خوب. من این داستان را راجع به اردوی تابستانی گفتم. می‌تونستم ۵۰تای دیگه شبیه همین رو بگم -- همه اون مواقعی که به من گفتند که یه جورایی موجودیت آرام و درونگرای من لزوما مسیر درستی برای رفتن نبود، و اینکه من باید تلاش کنم که بیشتر خودم رو برونگرا نشون بدم. و من همیشه در اعماق وجودم احساس می‌کردم که این اشتباه بود و اینکه درونگراها همونطور که هستند خیلی عالی هستند. ولی برای سال‌ها من این بینش را انکار کردم، و از همه جا، یک وکیل در وال‌استریت شدم به جای اینکه نویسنده بشم اونی که همیشه آرزوش رو داشتم -- بخشیش به این خاطر که من نیاز داشتم که به خودم ثابت کنم که می‌تونم شجاع و مدعی باشم. و من همیشه به بارهای شلوغ می‌رفتم وقتی که واقعا ترجیح می‌دادم که یک شام خوب با دوستانم داشته باشم. من این انتخاب‌های نفی‌خودی رو اینقدر واکنشی انجام می‌دادم، من این انتخاب‌های نفی‌خودی رو اینقدر واکنشی انجام می‌دادم، که حتی نمی‌فهمیدم که درحال گرفتم همچنین انتخاب‌هایی هستم.

Now this is what many introverts do, and it's our loss for sure, but it is also our colleagues' loss and our communities' loss. And at the risk of sounding grandiose, it is the world's loss. Because when it comes to creativity and to leadership, we need introverts doing what they do best. A third to a half of the population are introverts -- a third to a half. So that's one out of every two or three people you know. So even if you're an extrovert yourself, I'm talking about your coworkers and your spouses and your children and the person sitting next to you right now -- all of them subject to this bias that is pretty deep and real in our society. We all internalize it from a very early age without even having a language for what we're doing.

این چیزیه که خیلی از درونگراها انجام می‌دهند، و این مسلما به ضرر خود ماست، ولی به ضرر همکارانمان و جامعه‌مان هم هست. ولی به ضرر همکارانمان و جامعه‌مان هم هست. و با ریسک اینکه به نظر برسه که دارم بزرگنمایی می‌کنم، این به ضرر جهان هم هست. چون وقتی که مسئله خلاقیت و رهبری پیش میاد، ما نیاز داریم که درونگراها اون کاری رو بکنن که توش قوی هستن. یک سوم تا نیمی از جامعه درونگرا هستند -- یک سوم تا نصف. این یعنی یک نفر از بین هر دو یا سه نفری که شما می‌شناسید. خوب حتی اگه شما خودتون هم برونگرا باشید، من دارم درباره همکارانتون و همسران و بچه‌های شما و اون کسی که همین الان کنار شما نشسته است صحبت می‌کنم -- همه اونها هدف این تبعیض هستند که در جامعه ما خیلی ریشه‌دار و واقعی است. همه ما از سن‌های خیلی ابتدایی اون رو درونیش می‌کنیم بدون اینکه حتی زبانی برای آنچه که ما انجام می‌دهیم داشته باشیم.

Now to see the bias clearly you need to understand what introversion is. It's different from being shy. Shyness is about fear of social judgment. Introversion is more about, how do you respond to stimulation, including social stimulation. So extroverts really crave large amounts of stimulation, whereas introverts feel at their most alive and their most switched-on and their most capable when they're in quieter, more low-key environments. Not all the time -- these things aren't absolute -- but a lot of the time. So the key then to maximizing our talents is for us all to put ourselves in the zone of stimulation that is right for us.

اکنون برای اینکه این تبعیض را به خوبی ببینید شما باید بفهمید که درونگرایی چیست. این با خجالتی بودن فرق می‌کنه. خجالتی بودن درباره ترس از قضاوت جامعه است. درونگرایی بیشتر درباره اینست که چطور شما به محرک‌ها پاسخ می‌دهید، شامل محرک‌های اجتماعی. خوب برونگراها واقعا به دنبال مقدار زیادی از محرک‌ها هستند، در حالی که درونگراها وقتی بیشترین احساس زندگی و آماده‌ترین حالت و بیشترین قابلیت را دارند که در جایی آرام‌تر، و محیط کم سر و صداتری هستند. نه همیشه -- این چیزها مطلق نیست -- ولی بیشتر اوقات. و کلید اینکه قابلیت‌های خودمون رو ماکزیمم کنیم اینست که خودمون رو در مناطقی از محرک‌ها بگذاریم که برای ما خوب است.

But now here's where the bias comes in. Our most important institutions, our schools and our workplaces, they are designed mostly for extroverts and for extroverts' need for lots of stimulation. And also we have this belief system right now that I call the new groupthink, which holds that all creativity and all productivity comes from a very oddly gregarious place.

ولی الان جایی‌است که تبعیض وارد می‌شود. مهم‌ترین موسسات ما، مدارس و محل‌های کار ما، بیشتر برای برونگراها طراحی شده‌اند و برای نیاز برونگراها به محرک‌های زیاد. و الان ما این سیستم عقیدتی را داریم که من بهش تفکرگروهی جدید می‌گم، اینطوری است که همه خلاقیت و همه بازدهی از یک جای خیلی گروهی می‌آید. اینطوری است که همه خلاقیت و همه بازدهی از یک جای خیلی گروهی می‌آید.

So if you picture the typical classroom nowadays: When I was going to school, we sat in rows. We sat in rows of desks like this, and we did most of our work pretty autonomously. But nowadays, your typical classroom has pods of desks -- four or five or six or seven kids all facing each other. And kids are working in countless group assignments. Even in subjects like math and creative writing, which you think would depend on solo flights of thought, kids are now expected to act as committee members. And for the kids who prefer to go off by themselves or just to work alone, those kids are seen as outliers often or, worse, as problem cases. And the vast majority of teachers reports believing that the ideal student is an extrovert as opposed to an introvert, even though introverts actually get better grades and are more knowledgeable, according to research. (Laughter)

خوب اگه شما بک کلاس درس در حال حاضر رو تصور کنید: زمانی که من مدرسه می‌رفتم، ما به ردیف می‌نشتسیم. ما در ردیف‌های میز مثل این می‌نشستیم، و ما بیشتر کارهامون رو خودمون انجام می‌دادیم. ولی درحال حاضل، کلاس معمولی شما گروه‌هایی از میز دارد -- چهار یا پنج یا شش یا هفت بچه همه روبروی هم. و همه بچه‌ها مشغول انجام کارهای گروهی بیشمار هستند. حتی در موضوعاتی مثل ریاضیات یا نویسندگی خلاق، که شما فکر می‌کنید به پرواز فکری تکی نیاز دارد، الان از بچه‌ها انتظار می‌ره که مثل اعضای یک کمیته کار کنند. و برای بچه‌هایی که ترجیح می‌دهند که با خودشون باشند و تنها کار کنند، و برای بچه‌هایی که ترجیح می‌دهند که با خودشون باشند و تنها کار کنند، اون بچه‌ها معمولا خارجی در نظر گرفته می‌شوند یا، بدتر، یک مورد مشکل دار. اکثریت گزارش‌های معلم‌ها عقیده‌دارند که دانش‌آموز ایده‌آل یک دانش‌آموز برونگرا هست در مقابل درونگرا، دانش‌آموز ایده‌آل یک دانش‌آموز برونگرا هست در مقابل درونگرا، با اینکه درونگراها معمولا نمرات خوبی می‌گیرند و آگاه‌تر هستند، مطابق تحقیقات.)خنده(

Okay, same thing is true in our workplaces. Now, most of us work in open plan offices, without walls, where we are subject to the constant noise and gaze of our coworkers. And when it comes to leadership, introverts are routinely passed over for leadership positions, even though introverts tend to be very careful, much less likely to take outsize risks -- which is something we might all favor nowadays. And interesting research by Adam Grant at the Wharton School has found that introverted leaders often deliver better outcomes than extroverts do, because when they are managing proactive employees, they're much more likely to let those employees run with their ideas, whereas an extrovert can, quite unwittingly, get so excited about things that they're putting their own stamp on things, and other people's ideas might not as easily then bubble up to the surface.

خوب، چیزی شبیه همین درباره محیط کار هم درسته. اکنون، اکثریت ما در اتاق‌های باز و بدون دیوار کار می‌کنیم، اکنون، اکثریت ما در اتاق‌های باز و بدون دیوار کار می‌کنیم، جایی که ما در برابر سر و صدا و نگاه‌های مداوم همکارامنون هستیم. جایی که ما در برابر سر و صدا و نگاه‌های مداوم همکارامنون هستیم. و وقتی که صحبت از سرگروهی و رهبری می‌شه، درونگراها مدام برای موقعیت‌های رهبری رد می‌شوند، حتی با اینکه درونگراها بیشتر مراقب هستند، و خیلی کمتر احتمال داره که ریسک‌های بزرگ بکنن -- که چیزیه که احتمالا همه ما امروزه ترجیح می‌دهیم و یک تحقیق جالب توسط آدام گِرانت در مدرسه وارتن نشان داد که رهبران درونگرا اغلب خروجی بهتری از برونگراها دارند، چون وقتی که اونها کارکنان بیش‌فعال را رهبری می‌کنند، خیلی بیشتر امکانش هست که اجازه بدهند اون کارمند با ایده‌اش جلو بره، از آنجاییکه یک برونگراها می‌تواند، کاملا غیر ارادی، اینقدر درباره چیزها خوشحال بشه که اسم خودشون رو پای همه چیز بگذارند، و ایده‌های بقیه افراد ممکنه به این راحتی‌ها به سطح بیاد و مطرح بشه. و ایده‌های بقیه افراد ممکنه به این راحتی‌ها به سطح بیاد و مطرح بشه.

Now in fact, some of our transformative leaders in history have been introverts. I'll give you some examples. Eleanor Roosevelt, Rosa Parks, Gandhi -- all these peopled described themselves as quiet and soft-spoken and even shy. And they all took the spotlight, even though every bone in their bodies was telling them not to. And this turns out to have a special power all its own, because people could feel that these leaders were at the helm, not because they enjoyed directing others and not out of the pleasure of being looked at; they were there because they had no choice, because they were driven to do what they thought was right.

در واقع، تعدادی از رهبران تاثیرگذارمان در تاریخ، درونگرا بودند. من چندتا مثال براتون می‌زنم. الینور روزوِلت، روزا پارک، گاندی -- همه این آدم‌ها خودشون رو آرام و با لحن نرم و حتی خجالتی معرفی می‌کنند. همه این آدم‌ها خودشون رو آرام و با لحن نرم و حتی خجالتی معرفی می‌کنند. و همه اونها مرکز توجه را انتخاب کردند، با اینکه هر استخوان بدنشون می‌گفت که اینکار را نکنند. با اینکه هر استخوان بدنشون می‌گفت که اینکار را نکنند. و معلوم شد که این یک نیروی خاص برای خودش داره، چون مردم احساس می‌کردند که این رهبران سکاندار بودند، نه به این دلیل که از فرمان دادن به بقیه لذت می‌بردند و نه به خاطر لذت دیده شدن؛ آنها آنجا بودند چون هیچ چاره دیگری نداشتند، چون آنها به انجام کاری که معتقد بودند درست است، جذب شده بودند.

Now I think at this point it's important for me to say that I actually love extroverts. I always like to say some of my best friends are extroverts, including my beloved husband. And we all fall at different points, of course, along the introvert/extrovert spectrum. Even Carl Jung, the psychologist who first popularized these terms, said that there's no such thing as a pure introvert or a pure extrovert. He said that such a man would be in a lunatic asylum, if he existed at all. And some people fall smack in the middle of the introvert/extrovert spectrum, and we call these people ambiverts. And I often think that they have the best of all worlds. But many of us do recognize ourselves as one type or the other.

فکر می‌کنم این نکته برای من مهم است که بگویم من در واقع عاشق برونگراها هستم. همیشه دوست دارم اینو بگم که بعضی از بهترین دوستای من برونگرا هستند، شامل شوهر دوست‌داشتنی من. و مسلما همه ما در یک جایی از طیف درونگرا/برونگرا قرار می‌گیریم. و مسلما همه ما در یک جایی از طیف درونگرا/برونگرا قرار می‌گیریم. ایوِن کارل یونگ، روانشناسی که اولین بار این اصطلاح را ترویج کرد،‌ گفت که چیزی مثل یک درونگرای کامل یا یک برونگرای کامل وجود نداره. که چیزی مثل یک درونگرای کامل یا یک برونگرای کامل وجود نداره. او گفت که همچین کسی، اگه باشه، در دیوانه خانه خواهد بود. او گفت که همچین کسی، اگه باشه، در دیوانه خانه خواهد بود. و بعضی آدم‌ها یکراست وسط طیف درونگرا/برونگرا هستند، و بعضی آدم‌ها یکراست وسط طیف درونگرا/برونگرا هستند، و ما به این آدم‌ها میانه‌رو می‌گوییم. و من اغلب فکر می‌کنم که آنها بهترین‌ چیز در دنیا را دارند. ولی خیلی از ما خودمون رو یکی از این دوتا می‌دونیم.

And what I'm saying is that culturally we need a much better balance. We need more of a yin and yang between these two types. This is especially important when it comes to creativity and to productivity, because when psychologists look at the lives of the most creative people, what they find are people who are very good at exchanging ideas and advancing ideas, but who also have a serious streak of introversion in them.

و چیزی که من میگم اینه که از نظر فرهنگی ما یکسانی بیشتری نیاز داریم. ما نیاز بیشتری به یین و یانگ بین این دو نوع داریم. ما نیاز بیشتری به یین و یانگ بین این دو نوع داریم. وقتی که بحث خلاقیت و بازدهی می‌شود، این خیلی مهم است، وقتی که بحث خلاقیت و بازدهی می‌شود، این خیلی مهم است، چون وقتی روانشناسان به زندگی آدم‌های خیلی خلاق نگاه کردند، چون وقتی روانشناسان به زندگی آدم‌های خیلی خلاق نگاه کردند، چیزی که پیدا کردند این بود که آنها آدم‌هایی هستند که در تبادل ایده‌ها و رشددادن ایده‌ها خیلی خوب هستند، آنها آدم‌هایی هستند که در تبادل ایده‌ها و رشددادن ایده‌ها خیلی خوب هستند، ولی آنها یک رگه اصلی از درونگرایی هم در خودشون دارند.

And this is because solitude is a crucial ingredient often to creativity. So Darwin, he took long walks alone in the woods and emphatically turned down dinner party invitations. Theodor Geisel, better known as Dr. Seuss, he dreamed up many of his amazing creations in a lonely bell tower office that he had in the back of his house in La Jolla, California. And he was actually afraid to meet the young children who read his books for fear that they were expecting him this kind of jolly Santa Claus-like figure and would be disappointed with his more reserved persona. Steve Wozniak invented the first Apple computer sitting alone in his cubical in Hewlett-Packard where he was working at the time. And he says that he never would have become such an expert in the first place had he not been too introverted to leave the house when he was growing up.

و این به این دلیل است که تنهایی اغلب جزء خیلی مهمی از خلاقیت است. و این به این دلیل است که تنهایی اغلب جزء خیلی مهمی از خلاقیت است. داروین، او پیاده‌روی‌های تنهای طولانی در جنگل‌های می‌کرد و شدیدا دعوت‌های شام را رد می‌کرد. تیودور گیسِل، معروف به دکترسوس، او بسیاری از دستاوردهای شگفت‌انگیزش را در اتاقی تنها در بُرجی در پشت خونه‌اش در لِهولای کالیفرنیا خلق کرد. اتاقی تنها در بُرجی در پشت خونه‌اش در لِهولای کالیفرنیا خلق کرد. او در حقیقت می‌ترسید که کودکان که کتابهایش را می‌خواندند، را ملاقات کند او در حقیقت می‌ترسید که کودکان که کتابهایش را می‌خواندند، را ملاقات کند می‌ترسید که آنها انتظار داشته باشند که یک شخصیت شبیه بابانوئل ببینند و با دیدن شخصیت تودار او مایوس بشوند. استیو وُزنیاک اولین کامپیوتر اپل را اختراع کرد در حالی که تو چهاردیواری خودش در هیولت-پکارد، جایی که کار می‌کرد، نشسته بود. در حالی که تو چهاردیواری خودش در هیولت-پکارد، جایی که کار می‌کرد، نشسته بود. و او می‌گوید که هرگز چنین متخصصی در زمینه کارش نمی‌شد اگر او اینقدر درونگرا نبود که، وقتی که داشت بزرگ می‌شد، خانه را ترک کند اگر او اینقدر درونگرا نبود که، وقتی که داشت بزرگ می‌شد، خانه را ترک کند

Now of course, this does not mean that we should all stop collaborating -- and case in point, is Steve Wozniak famously coming together with Steve Jobs to start Apple Computer -- but it does mean that solitude matters and that for some people it is the air that they breathe. And in fact, we have known for centuries about the transcendent power of solitude. It's only recently that we've strangely begun to forget it. If you look at most of the world's major religions, you will find seekers -- Moses, Jesus, Buddha, Muhammad -- seekers who are going off by themselves alone to the wilderness where they then have profound epiphanies and revelations that they then bring back to the rest of the community. So no wilderness, no revelations.

مسلما، معنیش این نیست که همه ما باید همکاری‌ها را متوقف کنیم -- در مثال ما، استیو وُزنیاک به استیو جابز کنار هم قرار گرفتند تا کامپیوتر اپل را پایه گذاری کنند. ولی معنیش این است که تنهایی مهم است و برای بعضی از مردم هوایی است که آنها نفس می‌کشند. و در واقع، ما قرنهاست که قدرت بالای تنهایی را می‌شناسیم. و در واقع، ما قرنهاست که قدرت بالای تنهایی را می‌شناسیم. فقط به تازگی است که ما به طور عجیبی در حال فراموشی آن هستیم. اگر به اکثر دین‌های اصلی جهان نگاه کنید شما جستجوگرها را می‌بینید -- موسی، عیسی، بودا، محمد -- جستجوگرانی که به تنهایی به حیات‌وحش می‌روند جستجوگرانی که به تنهایی به بیابان می‌روند جایی که الهامات و تجلی‌های عمیقی دارند که با خودشان به بقیه جامعه باز می‌گردانند. خوب بدون بیابان، هیچ الهامی هم نیست.

This is no surprise though if you look at the insights of contemporary psychology. It turns out that we can't even be in a group of people without instinctively mirroring, mimicking their opinions. Even about seemingly personal and visceral things like who you're attracted to, you will start aping the beliefs of the people around you without even realizing that that's what you're doing.

هیچ جای تعجبی هم نیست اگر شما به چشم‌انداز روانشناسی معاصر نگاه کنید. مشخص شده‌است که ما نمی‌توانیم حتی بین گروهی از آدم‌ها باشیم بدون اینکه بطور غریضی نظرهای آنها را تکرار و تقلید کنیم. حتی در مورد چیزهای جزئی و شخصی مثل اینکه شما به چه کسی تمایل دارید، شما شروع به تقلید از عقاید آدم‌های اطراف خودتان می‌کنید بدون اینکه حتی بفهمید که دارید این کار را می‌کنید.

And groups famously follow the opinions of the most dominant or charismatic person in the room, even though there's zero correlation between being the best talker and having the best ideas -- I mean zero. So ... (Laughter) You might be following the person with the best ideas, but you might not. And do you really want to leave it up to chance? Much better for everybody to go off by themselves, generate their own ideas freed from the distortions of group dynamics, and then come together as a team to talk them through in a well-managed environment and take it from there.

و گروه‌ها هم از نظر مسلط‌‌ ترین و کاریزماتیک‌‌ترین شخص در گروه پیروی می‌کنند. و گروه‌ها هم از نظر مسلط‌ ترین و کاریزماتیک‌ترین شخص در گروه پیروی می‌کنند. حتی با اینکه هیچ تناسبی بین اینکه بهترین سخنران باشید و اینکه بهترین ایده‌ها را داشته باشید وجود ندارد -- هیچی. خوب .. (خنده) ممکنست که شما از آدمی با بهترین ایده‌ها پیروی کنید، ولی ممکن هم هست که نه. و آیا شما واقعا می‌خواهید این رو به دست شانس بسپارید؟ خیلی بهتر اینست که همه کسی به دنبال کار خودشان بروند، و ایده‌های خودشان را تولید کنند، رها از مزاحمت‌های دینامیک گروهی، و بعد همه دور هم جمع شوند به عنوان یک تیم و در یک محیط مدیریت‌شده مناسب با هم گفتگو کنند و از آنها با هم پیش بروند.

Now if all this is true, then why are we getting it so wrong? Why are we setting up our schools this way and our workplaces? And why are we making these introverts feel so guilty about wanting to just go off by themselves some of the time? One answer lies deep in our cultural history. Western societies, and in particular the U.S., have always favored the man of action over the man of contemplation and "man" of contemplation. But in America's early days, we lived in what historians call a culture of character, where we still, at that point, valued people for their inner selves and their moral rectitude. And if you look at the self-help books from this era, they all had titles with things like "Character, the Grandest Thing in the World." And they featured role models like Abraham Lincoln who was praised for being modest and unassuming. Ralph Waldo Emerson called him "A man who does not offend by superiority."

حالا اگه همه این درست است، چرا ما اینقدر اشتباه می‌کنیم؟ چرا ما مدرسه‌ها و محیط‌های کاریمان را اینطور می‌چینیم؟ و چرا ما اینقدر به درونگراها به خاطر اینکه می‌خواهند که برای مدتی در خلوت خودشان باشند اینقدر احساس گناه تلقین می‌کنیم؟ یک جواب در اعماق تاریخ فرهنگی ما ریشه‌ دارد. جوامع غربی، و بخصوص امریکا، همیشه آدم‌های کاری را بر آدم‌های اهل تفکر ترجیح داده‌اند. همیشه آدم‌های کاری را بر آدم‌های اهل تفکر ترجیح داده‌اند. و «مرد» اهل تفکر. ولی در روزهای آغازین آمریکا به قول تاریخ‌دانان، ما در فرهنگ ویژگی‌ها زندگی کردیم جایی که ما هنوز، آن موقع، ارزش آدم‌ها را در خود درونیشان و درستکاری اخلاقیشان می‌دانستیم. و اگه به کتاب‌های خودآموز از آن دوره نگاه کنید، همه عنوان‌هایی مثل این داشتند «شخصیت، اصیل‌ترین چیز در جهان.» و شخصیت‌های نمونه آن مثل آبراهام لینکن بودند که به خاطر افتادگی و فروتنی‌اش ستایش می‌شد. رالف والدو اِمِرسون او را «مردی که با برتری‌اش تو را نمی رنجاند.» مینامد رالف والدو اِمِرسون او را «مردی که با برتری‌اش تو را نمی رنجاند.» مینامد

But then we hit the 20th century and we entered a new culture that historians call the culture of personality. What happened is we had evolved an agricultural economy to a world of big business. And so suddenly people are moving from small towns to the cities. And instead of working alongside people they've known all their lives, now they are having to prove themselves in a crowd of strangers. So, quite understandably, qualities like magnetism and charisma suddenly come to seem really important. And sure enough, the self-help books change to meet these new needs and they start to have names like "How to Win Friends and Influence People." And they feature as their role models really great salesmen. So that's the world we're living in today. That's our cultural inheritance.

ولی بعد ما به قرن بیستم رسیدیم و وارد یک فرهنگ جدید شدیم که تاریخ‌دانان آن را فرهنگ شخصیت می‌خوانند. اتفاقی که افتاد این بود که ما اقتصاد کشاورزی را به جهان تجارت‌های بزرگ تکامل دادیم. و خوب ناگهان مردم از روستاها به شهرها حرکت کردند. و خوب ناگهان مردم از روستاها به شهرها حرکت کردند. و به جای اینکه در کنار آدم‌های که همه زندگی می‌شناختنشان کار کنند حالا مجبورند که خودشان را بین گروهی از آد‌م‌های ناشناس ثابت کنند. حالا مجبورند که خودشان را بین گروهی از آد‌م‌های ناشناس ثابت کنند. خوب، کاملا قابل درک است که، ویژگی‌هایی مثل جذبه و کاریزما ناگهان به نظر رسید که خیلی مهم هستند. و خوب مطمئنن کتاب‌های خودآموز تغییر کردند تا این نیازها را تامین کنند و اسم‌هایی شبیه این داشتند «چگونه در دوستیابی پیروز شوید و بر آدم‌ها تاثیر بگذارید» و شخصیت‌های نمونه‌اش تجار خیلی بزرگ بودند. و شخصیت‌های نمونه‌اش تجار خیلی بزرگ بودند. و خوب این جهانی‌است که ما اکنون در آن زندگی می‌کنیم. این میراث فرهنگی ماست.

Now none of this is to say that social skills are unimportant, and I'm also not calling for the abolishing of teamwork at all. The same religions who send their sages off to lonely mountain tops also teach us love and trust. And the problems that we are facing today in fields like science and in economics are so vast and so complex that we are going to need armies of people coming together to solve them working together. But I am saying that the more freedom that we give introverts to be themselves, the more likely that they are to come up with their own unique solutions to these problems.

حالا هیچ کدوم از اینها این نیست که بگوییم که مهارت‌های اجتماعی مهم نیستند، و من هم اصلا شما را به نابودی کار تیمی دعوت نمی‌کنم. و من هم اصلا شما را به نابودی کار تیمی دعوت نمی‌کنم. همون دین‌هایی که بزرگانش را به تنهایی در قله کوه‌ها دعوت کرد به ما عشق و اطمینان را آموزش می‌دهند. و مشکلاتی که ما امروزه با آن مواجهیم در زمینه‌هایی مثل علم و اقتصاد آنقدر وسیع و پیچیده‌اند که ما به یک ارتش از آدم‌ها نیاز داریم که دور هم جمع شوند و با همکاری با هم آنها را حل کنند. ولی من می‌گویم اگه آزادی بیشتری به درونگراها بدهیم تا خودشان باشند، احتمال بیشتری دارد که آنها راه‌حل منحصر به فردشون را برای این مشکلات پیدا کنند.

So now I'd like to share with you what's in my suitcase today. Guess what? Books. I have a suitcase full of books. Here's Margaret Atwood, "Cat's Eye." Here's a novel by Milan Kundera. And here's "The Guide for the Perplexed" by Maimonides. But these are not exactly my books. I brought these books with me because they were written by my grandfather's favorite authors.

حالا من می‌خوام که محتویات ساکم را به شما نشان بدهم. حالا من می‌خوام که محتویات ساکم را به شما نشان بدهم. فکر کن چی؟ کتاب. من یک ساک پر از کتاب دارم. اینجا «چشمِ گربه» از مارگِت اتوود. اینجا یک رمان از میلان کوندرا. و این هم «راهنمایی برای سردرگم‌ها» از مایمونیدیز. و این هم «راهنمایی برای سردرگم‌ها» از مایمونیدیز. ولی اینها دقیقا کتاب‌های من نیستند. من این کتاب‌ها را با خودم آوردم چونکه آنها توسط نویسنده‌های مورد علاقه پدربزرگ من نوشته شده‌است.

My grandfather was a rabbi and he was a widower who lived alone in a small apartment in Brooklyn that was my favorite place in the world when I was growing up, partly because it was filled with his very gentle, very courtly presence and partly because it was filled with books. I mean literally every table, every chair in this apartment had yielded its original function to now serve as a surface for swaying stacks of books. Just like the rest of my family, my grandfather's favorite thing to do in the whole world was to read.

پدر بزرگ من خاخام بود و همسرش مرده بود و او در یک آپارتمان کوچک در بروکلین تنها زندگی می‌کرد که وقتی که من بزرگ می‌شدم، بهترین جا در دنیا برای من بود ، از یک طرف به این خاطر که پر از یک حضور خیلی باوقار و آرام بود و از طرف دیگر به این خاطر که پر از کتاب بود. منظورم اینه که واقعا هر میز و صندلی در این آپارتمان کاربری اولیه‌اش را از دست داده بود و به عنوان سطحی برای نگه‌داشتن پشته‌ای از کتاب‌ها استفاده می‌شد. مثل بقیه افراد خانواده من، محبوب‌ترین چیز در همه دنیا برای پدربزرگ من خواندن بود.

But he also loved his congregation, and you could feel this love in the sermons that he gave every week for the 62 years that he was a rabbi. He would takes the fruits of each week's reading and he would weave these intricate tapestries of ancient and humanist thought. And people would come from all over to hear him speak.

ولی او حاضران را هم دوست داشت، و می‌تونستید این عشق را در موعظه‌های هر هفته‌اش، طی ۶۲ سالی که خاخام بود، حس کنید. او میوه خواندن‌های هر هفته‌اش را بر می‌داشت و او این پرده‌های پیچیده منقوش از تفکر دیرینه و انسانی را می‌بافت. و مردم از همه جا می‌آمدند تا سخنرانی او را بشنوند. و مردم از همه جا می‌آمدند تا سخنرانی او را بشنوند.

But here's the thing about my grandfather. Underneath this ceremonial role, he was really modest and really introverted -- so much so that when he delivered these sermons, he had trouble making eye contact with the very same congregation that he had been speaking to for 62 years. And even away from the podium, when you called him to say hello, he would often end the conversation prematurely for fear that he was taking up too much of your time. But when he died at the age of 94, the police had to close down the streets of his neighborhood to accommodate the crowd of people who came out to mourn him. And so these days I try to learn from my grandfather's example in my own way.

ولی یک چیزی درباره پدربزرگ من هست، زیر این نقش تشریفاتی‌، او خیلی فروتن و واقعا درونگرا بود -- اینقدر که وقتی این موعظه‌ها را می‌خواند، با نگاه کردن به صورت همون حضار کلیسا مشکل داشت با نگاه کردن به صورت همون حاضران مشکل داشت با اینکه او ۶۲ سال بود که داشت حرف می‌زد. حتی خارج از جایگاه نیایش، وقتی که او را صدا می‌زنی که سلام کنی، او اغلب گفتگو را نیمه‌کاره تمام می‌کرد از این می‌ترسید که وقت زیادی از شما را بگیرد. ولی وقتی در سن ۹۴ سالگی مرد، پلیس مجبور شد که خیابان‌های اطراف خانه‌اش را ببندد تا جمعیتی را که برای سوگواری او آمده بودند، جا دهد. تا جمعیتی را که برای سوگواری او آمده بودند، جا دهد. و این روزها من تلاش می‌کنم که با روش خودم از مثال پدربزرگم بیاموزم. و این روزها من تلاش می‌کنم که با روش خودم از مثال پدربزرگم بیاموزم.

So I just published a book about introversion, and it took me about seven years to write. And for me, that seven years was like total bliss, because I was reading, I was writing, I was thinking, I was researching. It was my version of my grandfather's hours of the day alone in his library. But now all of a sudden my job is very different, and my job is to be out here talking about it, talking about introversion. (Laughter) And that's a lot harder for me, because as honored as I am to be here with all of you right now, this is not my natural milieu.

بنابراین من جدیدا کتابی درباره درونگرایی منتشر کردم، و حدود هفت سال طول کشید که بنویسمش. و برای من، اون هفت سال یک سعادت بزرگ بود، چون من می‌خواندم و می‌نوشتم، فکر می‌کردم و تحقیق می‌کردم. این نسخه من از ساعت‌های تنهایی پدربزرگم در کتابخانه‌اش بود. ولی الان، ناگهان کار من خیلی متفاوت است، کار من اینست که اینجا باشم و درباره‌اش حرف بزنم، درباره درونگرایی حرف بزنم. (خنده) و این برای من خیلی سخت‌تر است، چون با اینکه افتخار می‌کنم از اینکه الان اینجا با همه شما هستم، اینجا محیط طبیعی من نیست.

So I prepared for moments like these as best I could. I spent the last year practicing public speaking every chance I could get. And I call this my "year of speaking dangerously." (Laughter) And that actually helped a lot. But I'll tell you, what helps even more is my sense, my belief, my hope that when it comes to our attitudes to introversion and to quiet and to solitude, we truly are poised on the brink on dramatic change. I mean, we are. And so I am going to leave you now with three calls for action for those who share this vision.

خوب من خودم را برای همچین موقعیت‌هایی به بهترین نحوی که می‌تونستم آماده‌کردم. خوب من خودم را برای همچین موقعیت‌هایی به بهترین نحوی که می‌تونستم آماده‌کردم. من درسال گذشته هر فرصتی که پیدا کردم سخنرانی عمومی را تمرین‌کردم من درسال گذشته هر فرصتی که پیدا کردم سخنرانی عمومی را تمرین‌کردم و اسمش رو «سال خطرناک حرف‌زدن»‌ گذاشتم. (خنده) و این واقعا خیلی کمک کرد. ولی بهتون بگم، اون چیزی که بیشتر کمک می‌کند احساس من، عقیده من، آرزوی من است که وقتی نوبت به رفتار ما و درونگرایی و به آرامش و خلوت ما می‌رسد، ما واقعا در لبه تغییرات عظیمی نوسان می‌کنیم. واقعا اینجاییم. و خوب من می‌خوام در پایان شما را دعوت به سه کار بکنم و خوب من می‌خوام در پایان شما را دعوت به سه کار بکنم برای کسانی که این ایده یکسان با من را دارند.

Number one: Stop the madness for constant group work. Just stop it. (Laughter) Thank you. (Applause) And I want to be clear about what I'm saying, because I deeply believe our offices should be encouraging casual, chatty cafe-style types of interactions -- you know, the kind where people come together and serendipitously have an exchange of ideas. That is great. It's great for introverts and it's great for extroverts. But we need much more privacy and much more freedom and much more autonomy at work. School, same thing. We need to be teaching kids to work together, for sure, but we also need to be teaching them how to work on their own. This is especially important for extroverted children too. They need to work on their own because that is where deep thought comes from in part.

اول: دیوانگی کار گروهی مستمر را پایان دهید. واقعا بس کنید. (خنده) متشکرم. (تشویق) و می‌خوام درباره این چیزی که می‌گم شفاف باشم، چونکه من عمیقا معتقدم که محیط کار‌های ما باید تشویق‌کننده باشند راحت، مثل گفتگوی دور هم با یک قهوه -- می‌دونید، اون مدلی که آدما دور هم جمع می‌شوند و به طور غیر مترقبه ایده‌هاشان رو تبادل می‌کنند. این خیلی عالیه. هم برای درونگراها عالیه و هم برای برونگراها. ولی ما فضای شخصی و آزادی خیلی بیشتر و استقلال خیلی بیشتری در کار نیاز داریم. مدرسه، مثل همین، ما مطمئنن باید به بچه‌ها آموزش بدهیم که با هم کار کنند، ولی ما باید به اونها آموزش بدهیم که چطوری به طور مستقل هم کار کنند. این مخصوصا برای بچه‌های برونگرا مهم است. اونها باید بتونن که مستقل کار کنند چون اونجا جایی‌است که بخشی از تفکرات عمیق ازش نشات می‌گیره.

Okay, number two: Go to the wilderness. Be like Buddha, have your own revelations. I'm not saying that we all have to now go off and build our own cabins in the woods and never talk to each other again, but I am saying that we could all stand to unplug and get inside our own heads a little more often.

خوب، نکته دوم: به طبیعت بکر بروید. مثل بودا باشید، الهامات خودتان را داشته باشید. من نمی‌گم که همه ما باید الان بریم و اتاقک‌های خودمان را در جنگل بسازیم و هرگز دوباره با هم حرف نزنیم، ولی من می‌گم که همه ما می‌تونیم یک لحظه تامل کنیم و مدت زمان بیشتری رو صرف تفکرات درونی خودمون بکنیم. و مدت زمان بیشتری رو صرف تفکرات درونی خودمون بکنیم.

Number three: Take a good look at what's inside your own suitcase and why you put it there. So extroverts, maybe your suitcases are also full of books. Or maybe they're full of champagne glasses or skydiving equipment. Whatever it is, I hope you take these things out every chance you get and grace us with your energy and your joy. But introverts, you being you, you probably have the impulse to guard very carefully what's inside your own suitcase. And that's okay. But occasionally, just occasionally, I hope you will open up your suitcases for other people to see, because the world needs you and it needs the things you carry.

شماره سوم: نگاه دقیقی بندازید که توی ساکتون چی دارید و چرا آن رو اونجا گذاشتید. خُب برونگراها، ممکنه که ساک شما هم پر از کتاب باشه. یا شاید آنها پر از لیوان‌های شامپاین یا وسایل پرش آزاد باشد. یا شاید آنها پر از لیوان‌های شامپاین یا وسایل پرش آزاد باشد. هر چی که هست، امیدوارم که هر وقت فرصت داشتید این چیزها را بیرون بیاورید و ما را با انرژی و خوشی خودتان ببخشید. ولی درونگراها، شما همونطور که خودتون هستید، شما احتمالا این احساس را دارید که از هر چیزی که درون ساکتان دارید کاملا محافظت کنید شما احتمالا این احساس را دارید که از هر چیزی که درون ساکتان دارید کاملا محافظت کنید و این خوبه. ولی بعضی وقت‌ها، فقط بعضی وقت‌ها امیدوارم که شما ساکتان را برای بقیه آدم‌ها باز کنید که ببینند، چونکه جهان به شما و به چیزهایی که شما همراه دارید نیاز داره.

So I wish you the best of all possible journeys and the courage to speak softly.

خوب من برای شما بهترین سفرهای ممکن و شجاعت سخن‌گفتن آرام را آرزو دارم.

Thank you very much. 

درس معلم

در کلاس روزگار 

درسهای گونه گونه هست 

درس دست یافتن به آب و نان 

درس زیستن کنار این و آن 

درس مهر 

درس قهر 

درس آشنا شدن 

درس با سرشک غم ز هم جدا شدن 

در کنار این معلمان و درسها 

در کنار نمره های صفر و نمره های بیست 

یک معلم بزرگ نیز 

در تمام لحظه ها تمام عمر 

در کلاس هست و در کلاس نیست 

نام اوست : مرگ 

و آنچه را که درس می دهد 

 زندگی است 

فریدون مشیری